In 2004 werd het Yala National Park in Sri Lanka, een wildpark zo groot als de provincie Utrecht, zwaar getroffen door de Indische-Oceaan tsunami. Veel bezoekers en parkpersoneel kwamen hierbij om het leven. Er stierven echter opvallend weinig dieren uit het park omdat ze op tijd naar hoger gelegen gebieden vluchtten. Twee (verre) familieleden van mij ontsnapten aan de verdrinkingsdood doordat de chauffeur die hen rondreed in het park dit vluchtgedrag zag, het stuur zonder nadenken omgooide en ook de heuvels inreed, de dieren achterna.
Dieren denken niet, ze volgen gewoon hun natuur.
Wat voelden deze dieren aan wat wij niet meer aanvoelen? We weten het niet. Sommige wetenschappers denken dat ze trillingen of geluiden van de onderzeese aardschok oppikten. Anderen suggereren dat ze veranderingen in de luchtdruk of elektromagnetische velden detecteerden. Maar wat gaf ze dan het ‘intelligente gedrag’ om het op een lopen te zetten en naar hoger gelegen gebieden te vluchten in plaats van naar de kust? En hoe komt het dat ze het allemaal zo aanvoelden?
Waarom renden alle dieren de hoger gelegen heuvels in en niet naar de kust of bleven ze gewoon waar ze waren?
In zijn boek Intelligentie in de natuur trekt Romain Goorman de conclusie dat dieren nog steeds aangesloten zijn op het energetische Intelligentieveld waarmee me allemaal omringd zijn. Wij mensen lijken dit vermogen grotendeels te zijn kwijtgeraakt doordat we onze ratio, ons denken, belangrijker zijn gaan vinden dan onze intuïtie, ons onderbuikgevoel.
Het gemis aan onderbuikgevoel kostte op 26 december 2004 zo’n kwart miljoen mensen het leven.
Er gebeurt veel meer dan je met je vijf zintuigen kunt waarnemen.
Ik denk dat het volgende een verklaring kan zijn voor het verlies van ons onderbuikgevoel. Vanaf de tijd van Descartes die schreef ‘Ratio is alles’, en Newton die zei ‘Meten is weten‘, zijn we de wereld gaan zien als een mechanisch uurwerk. Een overzichtelijke machine van schroefjes, moertjes en tandwieltjes. Heel duidelijk en voorspelbaar. Twee en twee is altijd vier. Hierdoor hebben we al een paar honderd jaar een mechanistische visie op de werkelijkheid om ons heen, gebaseerd op onze vijf zintuigen.
Alles wat niet met onze vijf zintuigen waarneembaar is (of met instrumenten die de zintuigen kunnen versterken) laten we doorgaans buiten beschouwing. Onze blik op de werkelijkheid wordt hierdoor beperkt tot wat zichtbaar, hoorbaar, tastbaar, ruikbaar of proefbaar is. Heb je enig idee hoe ongelooflijk veel we hierdoor buiten beschouwing laten? Je hebt toch wel eens gehoord van een hondenfluitje?
Een hondenfluitje produceert geluidsgolven op een toonhoogte die wij mensen niet kunnen horen, maar honden wel.
We horen maar één toets op een piano met vijftig octaven.
We vertrouwen vaak blind op onze vijf zintuigen, alsof ze ons de hele werkelijkheid voorschotelen. Maar de waarheid is dat ze ons slechts een piepklein venstertje op een veel grotere wereld geven.
Neem ons gehoor: wij mensen kunnen alleen geluiden waarnemen tussen 20 hertz en 20.000 hertz. Alles daaronder of daarboven glipt volledig aan ons voorbij. Toch bestaan die geluiden wél. Olifanten en walvissen communiceren met lage bromtonen en klikgeluiden die wij niet kunnen horen maar die kilometers ver reiken. Honden en dolfijnen vangen moeiteloos hele hoge geluiden op waar onze oren ook doof voor zijn.
Het hele spectrum van geluidsgolven loopt tot 1 miljoen hertz. Wij horen daar maar twee procent van.
Om het wat beeldender te maken: wij horen maar 1 toets op een piano met vijftig octaven! (Bedenk daarbij dat een normale piano maar 7 octaven heeft.)
En onze ogen missen bijna het hele feestje!
Iets vergelijkbaars geldt voor ons zicht. Onze ogen pikken alleen een zeer smalle strook van het elektromagnetische spectrum op, het zogenaamde zichtbare licht. Ergens tussen 380 en 750 nanometer. Maar daarbuiten strekt zich een onmetelijke oceaan uit van infrarood, ultraviolet, röntgenstraling, radiogolven en nog veel meer. Allemaal even reëel, maar onzichtbaar voor ons.
Bijen zien ultraviolet-patronen op bloemen die ons totaal ontgaan en sommige slangen ‘zien’ warmtestraling waardoor ze hun prooi in het donker kunnen vinden. Wetenschappers schatten dat ons zicht minder dan één procent van het hele spectrum omvat – waarschijnlijk zelfs minder.
Als we onze wereld afmeten aan wat onze oren horen en onze ogen zien, dan maken we haar ongelooflijk klein, alsof we de onmetelijke sterrenhemel bekijken door een rietje.
Kan jij explosieven ruiken of op grote afstand warmte voelen?
Ook met onze andere zintuigen missen we veel. Een hond kan heroïne en explosieven ruiken, zelfs kanker bij mensen en een kat voelt met haar snorharen veranderingen in de luchtdruk. Vissen en insecten hebben veel meer gespecialiseerde smaakcellen dan wij en sommigen reptielen kunnen op afstand hun prooi voelen omdat ze de warmte ervan waarnemen.
Wat als onze vijf zintuigen niet de poort naar de werkelijkheid zijn, maar slechts een smalle kier en we hierdoor heel veel belangrijke informatie missen?
Het is begrijpelijk dat Newton en Descartes afgingen op hun vijf zintuigen. Zij leefden rond 1600–1700 en waren aangewezen op hun zintuigen en beperkte meetinstrumenten. Vanuit deze beperkte blik ontstond echter een hardnekkig wereldbeeld waarin de rijkdom van onze werkelijkheid werd gereduceerd tot wat we kunnen meten, weten en bewijzen. Gelukkig worden de instrumenten waarmee wetenschappers werken steeds krachtiger en gaat daardoor de wereld langzaam steeds verder voor ons open. Maar de grote sprong voorwaarts gebeurde al honderd jaar geleden!
Schroefjes worden tandwieltjes als we ernaar kijken.
Kwantumfysici toonden toen al aan dat er nog een heel andere werkelijkheid bestaat naast de gewone wereld die we dagelijks waarnemen. Een werkelijkheid waar de grote mystieke tradities zoals het boeddhisme, hindoeïsme, taoïsme en de Chinese gedachtenwereld overigens al eeuwenlang over spreken.
Ik ga het je heel simpel uitleggen want anders begrijp ik het zelf ook niet. Kwantumfysici doken begin vorige eeuw in de wereld van de atomen en andere, nóg kleinere, deeltjes. Let op: zij waren geïnteresseerd in het gedrag van deze deeltjes op het kleinste niveau. Wat bleek toen ze Newtons ‘uurwerk’ bestudeerden: het gedrag van deze deeltjes veranderde afhankelijk of de wetenschappers ernaar keken of niet. Ons kijken ernaar bleek grote invloed te hebben!
Kwantumfysici ontdekten dat schroefjes niet altijd schroefjes blijven, ze kunnen tandwieltjes of moertjes worden als er iemand naar kijkt. Dit maakt ons medescheppers van onze wereld.
De bodem viel uit de emmer.
Krijg je een beetje een gevoel voor wat een wereldschokkende ontdekking dit was? De bodem viel uit de emmer waar alles zo mooi had ingepast! Hierdoor veranderde de visie op de werkelijkheid compleet en werd de overzichtelijke ‘kleine’ wereld van de zintuigen opeens eindeloos groot! Wat solide materie leek, bleek op het kleinste niveau vrijwel uitsluitend uit energievelden te bestaan die verschillende vormen konden aannemen.
Wij mensen blijken te leven in een oneindig uitgestrekt energetisch veld waarmee alles en iedereen verbonden is. Aan de oppervlakte lijkt alles in het leven afgescheiden, maar gaan we de diepte in dan is alles één en met elkaar verbonden. Daarom kunnen we, even simpel gezegd, met onze waarneming schroefjes veranderen in tandwieltjes. Is dat magisch of niet?
Wij mensen zijn geen afgescheiden 8 miljard ijsklontjes die bovenop een oceaan dobberen. We zijn de dansende golfjes opgaan in de oceaan, er deel van uitmaken en hier invloed op hebben.
Wat de kwantumfysici ontdekten is te vergelijken met wat oosterse mystici ontdekten tijdens een verlichtingservaring: de werkelijkheid waarin we leven is veel groter dan we met onze vijf zintuigen kunnen waarnemen. Vervolgens lopen ze allebei tegen hetzelfde probleem aan: probeer dit maar eens uit te leggen aan mensen die dit nog niet ervaren hebben want onze taal en woorden zijn ontoereikend om deze ervaring goed uit te leggen.
Er zijn frappante overeenkomsten tussen de moderne westerse fysici en traditionele oosterse mystici maar dit onderwerp vraagt om een apart artikel.
Zijn we niet allemaal op zoek naar ons Natuurlijke Zelf?
Laten we even terug gaan naar het Yala park. Dieren zijn van nature veel meer aangesloten op dat energetische Veld dan wij mensen. Vandaar dat zij aanvoelden dat er onheil op komst was. Ze dachten niet na, gingen niet met elkaar in discussie, maar zetten het gewoon op een lopen. Hoe ze aanvoelden dat ze het hogerop moesten zoeken is nog een mysterie.
Ooit vertrouwden wij mensen ook ons innerlijk kompas: onze intuïtie en het fluisteren van onze onderbuik. We voelden onze verbinding met de natuur, met het Veld: die dimensie die groter is dan wijzelf. Maar vanaf het tijdperk van de Verlichting met denkers als Descartes en Newton kreeg het verstand de hoofdrol en intuïtie werd gedegradeerd tot een figurant in de achterste rij.
Ons innerlijke kompas werd lang geleden ingeruild voor GPS-systeem dat wel weet wat de kortste weg is, maar geen idee heeft van de mooiste.
En waar bevinden we ons nu? Kwantumfysici hebben bewezen wat mystici allang wisten: we zijn allemaal verbonden met een dimensie die veel groter is dan ons lichaam. Is de eeuwige menselijke zoektocht naar ‘geluk’ en het zichzelf steeds maar te willen ‘verbeteren’ niet een poging om dát terug te krijgen wat we van nature bezitten: het contact met ons natuurlijke Zelf en ons daardoor weer onderdeel te voelen van het Grotere Geheel? Wat denk jij?
Er zijn vele manieren om dit contact te herstellen. Veel (nog te schrijven) artikelen op deze site gaan hierover. Je zou eens kunnen beginnen met Het intelligentieveld fluistert, je hoeft alleen maar te leren luisteren.
Heb je een vraag of een onderwerp waar je graag een artikel over zou willen lezen? Laat dan hieronder je reactie achter.
