Het publiek dat niet bestond.

De dame die haar leven lang danste voor een publiek dat niet bestond.

Facebook
LinkedIn
We kunnen zoveel leren van mensen die al wat langer rondlopen op deze aarde. Soms is één onverwacht gesprek met hen genoeg om anders naar jezelf en de wereld te kijken. Zeker als de woorden komen van iemand die de kunst van het lichte leven door en door kent.

Sterre voelde zich nóg kleiner dan ze was met haar één meter en 58 centimeter. Pas vorige maand was ze aangenomen als jongste assistente van de museumdirecteur en nu zat ze ineens aan een chique diner tussen curatoren, kunstenaars en sponsors. Mannen in maatpakken en vrouwen met jurken die waarschijnlijk meer kostten dan haar hele garderobe. Dit wereldje was helemaal nieuw voor haar. Ze friemelde onzeker aan haar belachelijk dure jurk die ze speciaal hiervoor had gekocht van haar eerste salaris, maar die er nu wat goedkoop uitzag. Ze zuchtte diep en schoof nerveus met haar servet.

Naast haar zat een oudere dame met kort zilvergrijs haar, een guitige blik en een nogal opvallende knalroze broekpak. Ze zag er aardig uit en stelde zich voor als Maria. Terwijl het eerste gerecht werd opgediend merkte Maria op hoe Sterre aarzelde.

Twijfel je welke lepel je moet gebruiken?” vroeg ze.

Sterre bloosde. “Ja, straks gebruik ik de verkeerde.”

Maria lachte warm. “Op mijn leeftijd pak ik gewoon de lepel die het dichtstbij ligt. Geloof me, niemand die het ziet.”

Sterre ontspande een beetje en glimlachte terug.

Maria boog zich naar haar toe en zei: “Laat je niet imponeren door van al deze glitter en glamour meisje. Zal ik je eens een leuk verhaal vertellen? Waargebeurd!”

Sterre ontspande nog wat meer: “Ja graag!”

Maria tikte tegen haar arm. “Weet je, toen ik ongeveer zo oud was als jij vond ik mezelf nooit goed genoeg. Niet mooi genoeg, niet interessant genoeg, niet leuk genoeg en ik dacht dat iedereen achter mijn rug om over mij roddelde. Ik vond het vreselijk om mezelf te laten zien of horen en bleef het liefst onzichtbaar. Een stil, grijs muisje was ik.”

Ze nam een hapje van het eerste gerecht. “Op mijn veertigste was ik iets zelfverzekerder en wat wijzer, maar ik wisselde nog steeds tien keer van jurk voor een feestje. Mijn slaapkamer zag er dan uit alsof er een bom was ontploft; overal lagen afgekeurde schoenen en kledingstukken voor dat feest. Het onzichtbaar willen zijn had ik wel losgelaten maar ik was nog steeds heel erg bezig met wat anderen wel niet van mij zouden vinden.”

Sterre knikte instemmend: “Ik ken dat gevoel”.

Maria grinnikte. “Op mijn zestigste begon ik eindelijk te beseffen dat de wereld niet instort als mensen mijn jurk niet mooi vinden of als ze zien dat ik de verkeerde lepel gebruik bij een etentje. Ik dacht steeds vaker: wat kan mij het schelen wat anderen over me denken. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen maar eerlijk gezegd dacht ik af en toe nog steeds dat ik de hoofdattractie was in andermans gedachten.”

Ze boog zich dichter naar Sterre toe, haar ogen ondeugend. “Nu ben ik inmiddels de tachtig gepasseerd en ik voel me vrijer dan ooit! Weet je waarom? Ik ben erachter gekomen dat niemand met mij bezig is! Dat het niemand écht iets kan schelen wat voor jurk ik aanheb, hoe ik eruit zie of hoe ik me gedraag. Niemand ligt daar een seconde wakker van want iedereen is gewoon druk met zichzelf. Ik heb een leven lang geploeterd voor een publiek dat niet eens bestond!”

Ze zette haar glas neer en zuchtte overdreven dramatisch. “Dat inzicht was zó bevrijdend! Ik zou willen dat iemand me dát verteld had toen ik jouw leeftijd had. Daarom vertel ik het jou vandaag. Het zal je leven een stuk makkelijker en fijner maken.”

Sterre voelde de spanning van haar schouders glijden. Maria pakte haar hand.

“Jouw naam is toch Sterre? Dat is niet voor niets. Straal! Laat jezelf maar zien! Niemand ligt wakker van jouw jurk of wat  jij wel of niet doet — iedereen ligt alleen maar wakker van zichzelf.”

(Dit verhaal is heel losjes gebaseerd op een verhaal dat ik ooit las in een boek. Helaas weet ik niet meer welk boek dit was. Als jij het weet, laat je het me dan weten?)

Misschien vind je dit ook interessant

Deel je gedachten:

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *