Het is makkelijk om vrolijk en positief te zijn wanneer alles meezit. Wanneer de zon schijnt, mensen je toelachen en je op een overvolle parkeerplaats tóch dat ene lege plekje vindt. Maar hoe blijf je glimlachen als alles om je heen zwaar en grauw wordt, als de dreiging zelfs je dierbaren raakt? Hoe zorg je ervoor dat je dan niet wordt meegezogen in angst en duisternis?
Waar kies je voor?
Het is bijna een klassieker maar ik ken geen film die dit beter laat zien dan La vita è bella, een Italiaanse oorlogsfilm (of is het een liefdesfilm?) gemaakt 1997.
Te midden van oorlog en dood herinnert Guido ons eraan dat er nog steeds schoonheid en liefde kan zijn, dat het leven nog steeds mooi is. Hij weigert mee te gaan in de collectieve wanhoop en met humor en verbeeldingskracht verandert hij angst in avontuur en pijn in spel.
Guido is de ultieme schepper van zijn werkelijkheid. Ja, hij is dapper en vol zelfvertrouwen maar waar anderen alleen duisternis zien, kiest hij voor licht. Waar wanhoop vanzelfsprekend lijkt, kiest hij voor liefde. En juist in de vreselijkste omstandigheden ontdekt hij een kracht die niemand hem kan afnemen: de kracht van liefde en innerlijke vrijheid. Die kracht schenkt hij zijn zoon — en indirect ook ons.
Deze film herinnert ons eraan dat diezelfde kracht ook in ons leeft. Altijd. Zelfs wanneer alles om ons heen zwaar lijkt. Het is een keuze.
Heb jij een filmtip die je graag wilt delen? Laat het ons hieronder weten.
(Wil je weten waar je de film kunt bekijken, klik dan hier).
